op één lijn 55 2e uitgave 2016 In de leer Afscheid van de groene kaart DOOR ELEANA ZHANG, EERSTEJAARS AIOS Maandagochtend 8.00 uur. Ik ben nog bezig om wakker te worden als ik de eerste patiënt uit de wachtkamer ga halen: een negentienjarige jongedame. Ik roep haar naam en tot mijn verbazing springt er een vrouw op die ik ondanks mijn ruimdenkendheid echt niet minder dan vijftig kan geven. Ik kijk voor de zekerheid nog eens rond, maar geen van de meer ‘gepaste’ dames reageert. De 50-plusser komt naar me toe en schudt me driftig de hand. Terwijl we richting de spreekkamer lopen, perst mevrouw zich tussen mij en de gangmuur. Persoonlijke ruimte was duidelijk niet haar ding. Twee stappen verder trekt ze haar linker arm abrupt omhoog en roept met geluidsniveau veelte-hoge decibel “Dit is de dokter!” Ik draai me weer om in de verwachting dat ik alsnog haar dochter of nichtje achter me zou zien. Niks. Alleen verwonderde gezichten in de wachtkamer die mijn gevoel van verwarring duidelijk delen. In de kamer raak ik nog niet de zetel van mijn stoel of ik krijg een iPhone scherm frontaal in mijn gezicht geduwd. “Ze is in Azië aan het backpacken, heeft al drie weken een wondje onder haar voet dat niet dichtgaat en ze wil echt niet naar een Aziatische arts voordat ze een Nederlandse arts heeft gesproken.” Tja, en dan besluit haar moeder naar mij te komen… Ik schuif wat naar achteren om een minder bijziende positie in te nemen, en zie nu op het scherm een meisje dat beter bij mijn beeld van een negentienjarige past. Ik zit blijkbaar al een minuut of twee ongevraagd in een of andere Skype-sessie. Te perplex om me af te vragen of ik überhaupt op deze manier een consult wil voeren, neem ik maar provisorisch de anamnese af terwijl mijn patiënte aan de andere kant van de wereld op een strand onder een palmboom aan een cocktail zit te slurpen. Het lichamelijk onderzoek is uitdagender. Een volledig door een voetzool gevuld scherm is, ondanks de huidige technologie, toch niet hetzelfde als een zweetvoet die gewoon in je hand ligt en waar je in kunt duwen en aan kunt trekken. Mijn magere conclusie is dan ook dat ze niet per se acuut naar een arts hoeft te gaan, maar dat ze er binnen een dag of twee toch wel iemand naar moet laten kijken. Het lijkt mij een waardeloos consult, maar de moeder ziet er een stuk opgeluchter uit als ze de spreekkamer verlaat. Met een onwennig gevoel blijf ik achter. Zou dit slechts een voorproefje zijn van wat er gaat komen in de zorg? E-health is booming. Wat begonnen is met het elektronische patiëntendossier breidt zich als een olievlek uit over alle zorglagen. Pilots om diabetici op afstand te monitoren zijn hot, net als fysiotherapeutische hulverlening via videoconference. Mooie initiatieven, maar toch vraag ik me af of deze ondernemingen de huidige zorg wel verbeteren. Ondanks de drukgevoelige schermen van de nieuwste smartphones lijkt een goed buikonderzoek op afstand me nog iets te hoog gegrepen. En hoe wenselijk is het om steeds meer face-to-face interactie te vervangen door digitale contacten? Diezelfde dag viel ik in voor het middagsspreekuur in Kentalis: een woonverband voor autistische kinderen. Na een korte kennismaking met de coördinator ging ik aan de slag. Op het bureau was geen pc-scherm of toetsenbord te bekennen, maar toen zag ik ze: waarschijnlijk de laatste overlevende groene kaarten… Heerlijk! 24 Pagina 23

Pagina 25

Heeft u een uitgave, paperator of emailings? Gebruik Online Touch: cursus digitaal maken.

Op één Lijn 55 Lees publicatie 25Home