op één lijn 49 2e uitgave 2014 In de leer ‘Consultje cultuur’ DOOR SOPHIE VAN DER VOORT, DERDEJAARS AIOS MAASTRICHT Afgelopen donderdag Het ochtendspreekuur begon met een Chinese vrouw van 36 jaar. De diagnose was me vrij snel na binnenkomst duidelijk: pityriasis versicolor. Dat wordt een makkie, dacht ik, nu kan ik wat verloren tijd inhalen. Helaas ging dat niet op. Ik werd overladen met vragen die ik nooit had voorzien: ‘is het chronisch?’ ‘Is het besmettelijk?’ ‘Komt het door een allergie?’ ‘Kan het uitbreiden naar mijn hoofd?’ ‘Moet ik iets in mijn voeding aanpassen?’ ‘Moet ik niet naar de dermatoloog?’ Al snel werd duidelijk dat ze meer angst had dan ik vermoedde bij een -in mijn ogen- onschuldige aandoening en dus iets meer aandacht vereiste. Gelukkig leverde Google de oplossing met enkele Engelstalige patiëntbrieven, zodoende dat mevrouw met een klein boekwerk ‘Pityriasis versicolor’ tevreden huiswaarts kon keren. Tussendoor meldde zich een spoedgeval: een gepensioneerde Amerikaanse dame, die bij haar zoon op bezoek in Nederland was. Ze bezocht onze praktijk omdat ze extreme pijn rond haar linkeroor had. De in de anamnese gebruikte woorden ‘extremely, extraordinary, killing’ deden een ernstig probleem vermoeden. Inspectie van haar oor toonde gelukkig ‘slechts’ een otitis externa. In mijn beste Engels vertaalde ik dit als ‘the ear canal is infected’. Ik dacht haar gerust te kunnen stellen met deze woorden, de vrouw was het echter niet met de diagnose eens. Ze dacht zelf dat er tenminste een zenuwprobleem speelde. Pas toen ik wat meer overtuigingskracht gebruikte en opperde om ‘amazing’ oordruppels voor te schrijven, ging ze akkoord en was ze erg dankbaar voor de snelle hulp. Aan het eind van de ochtend verscheen een Turkse vrouw van middelbare leeftijd met haar dochter, zus, tante, vriendin en nog een vrouw met een voor mij onduidelijk verwantschap. De dochter fungeerde als tolk en vertelde dat de maagpijn van haar moeder verergerde ondanks de maagtabletten die ze sinds kort nam. Onbewust had ik mijn verweer al klaar om mevrouw uit te leggen dat er nu niet direct een ziekenhuisbezoek nodig zou zijn. Maar wat bleek: ze was niet zozeer ongerust over de oorzaak van de 26 klachten, maar ze maakte zich zorgen omdat de ramadan naderde en hierbij overdag geen medicatie genomen mag worden. Ik heb de groep vrouwen uitermate tevreden naar huis kunnen sturen met het eenvoudige beleid de H2-receptorantagonist die ze al tweemaal per dag innam om te zetten in de eenmaal-daagse PPI. Op de visitelijst stond een Surinaamse vrouw van achter in de tachtig. De week ervoor was ik al enkele keren bij haar geweest vanwege misselijkheid en diarree. De diagnose: een ongecompliceerde buikgriep die met ORS goed op te lossen was. Ik was benieuwd wat vandaag de reden van visite-aanvraag was. Nog steeds klachten? Of is er nu iets heel anders aan de hand? Wat bleek na aankomst? Ze had om een visite verzocht om me te bedanken met een complete Surinaamse rijsttafel. Ik hoefde niet aan tafel aan te sluiten maar kreeg het eten mee naar huis, opgedeeld in Tupperwaredoosjes. Weigeren was geen optie, dit was haar manier om haar dankbaarheid te uiten. Een veelgehoorde motivatie van sollicitanten voor de huisartsopleiding is dat de variatie in mensen en problemen ze aanspreekt. Dat lijkt een cliché, maar bij deze is voor mij bevestigd dat dit wel degelijk is wat het beroep leuk maakt. Het is soms een uitdaging, maar met steeds een net iets andere manier van aanpak, afgestemd op de culturele afkomst, is het toch een geweldig kleurrijk vak! Pagina 25

Pagina 27

Interactieve digitale archief, deze club blad of club blad is levensecht online geplaatst met Online Touch en bied het online bladerbaar uitgeven van online verenigingsbladen.

Op één Lijn 49 Lees publicatie 19Home