2e uitgave 2016 De zaterdagochtend werd ik wakker met de bekende buikpijn. De enige verandering die had plaatsgevonden was dat ik voor het eerst diarree had gekregen. Gelukkig, misschien dat die buikgriep nu toch ging doorzetten. En dat doorzetten kreeg in de middag een nieuwe dimensie, want van het ene op het andere moment had ik het gevoel dat er een bom was ontploft in mijn buik. Ik wist mij geen houding meer te geven van de intens stekende buikpijn. Ik kon eigenlijk alleen nog maar kruipen. Ik had hier geen app voor nodig om te beseffen dat dit niet gezond was. Conclusie: opnieuw naar de huisartsenpost. Ondanks de duidelijke vervoerspijn onderweg in combinatie met de rest van de klachten, voelde ik mijzelf toch alweer iets opgelaten in de wachtkamer. Als ze mij maar niet voor een aansteller aanzien. Tijdens het uur dat ik moest wachten had ik een tiental patiënten voor mij allemaal de huisartsenpost weer zien verlaten. Ik vroeg mij af wat hun in het weekend naar de post had gedreven en of zij daarvoor de app hadden gebruikt. De empathische huisarts die mij onderzocht liet mij nog net niet tegen het plafond aanspringen. Zij had zojuist loslaatpijn getest en ik wist nu zeker dat een messteek zo zou aanvoelen. Mijn buik was geprikkeld en dat moest toch echt door de chirurg beoordeeld worden. Terwijl ik nog aangeslagen was van de loslaatpijn, werd bloed geprikt, bloeddruk en pols gemeten en de temperatuur opgenomen, allen niet afwijkend. Zelf lopen ging in de tussentijd steeds moeizamer en ik had meer en meer het gevoel te collaberen. Op deze momenten interesseerde het mij totaal niet wie er aan mijn bed stond of naast me in de kamer lag en wat voor een onderzoeken mij te wachten stonden, zolang ik maar geholpen werd! De geoliede ziekenhuisfabriek met al zijn hiërarchie en structuur is mij maar al te bekend, maar ik had dit nog nooit vanuit patiënten perspectief bekeken. Ondanks mijn misère moest ik inwendig toch lachen dat eerst de semiarts chirurgie mij kwam onderzoeken, vervolgens de AIOS een hand in mijn buik drukte en als laatste de chirurg zelf nog even kwam vertellen dat hij een appendicitis toch zeer waarschijnlijk achtte. Om vier keer als proefkonijn te fungeren voor loslaatpijn, is echt niet aan te bevelen. Na vier uur op de SEH en een echo abdomen verder, werd ik met een appendicitis opgenomen op een tweepersoonskamer op de acute opname afdeling in afwachting van de operatie die ging volgen. Dus toch geen last van aanstelleritis of een buikgriep. Enigszins gespannen, maar ook opgelucht, wachtte ik af. Gelukkig duurde het niet lang en was de narcose een verademing na een dag vol pijn. De uiteindelijke diagnose luidde: geperforeerde necrotische appendicitis met beiderzijds paracolisch pus. Het bekende verhaal over patiënten die na hun appendectomie de volgende dag alweer huiswaarts gingen was op mij helaas niet van toepassing. Naast de benodigde antibiotica via het infuus zat mijn bolle paralytische ileus buik in de weg. Mijn normaal zo bovengemiddelde eetlust was als sneeuw voor de zon verdwenen en tijdens mijn opname gedurende zes dagen heb ik geen enkele warme maaltijd naar binnen kunnen krijgen. Het leven ging in ieder geval niet over rozen, maar je ligt dan ook niet voor je lol in het ziekenhuis. Wat mijn ogen heeft geopend en mijn voorschrijfgedrag beïnvloed, zijn de kommer en kwel omtrent medicijnen. Augmentin i.v. prikkelde mijn smaak- en geurpapillen met een zoete sensatie. Antagel werkt als een fantastisch blusmiddel tegen zuurbranden. Een schoorsteentje moet je echt eenmaal in je leven geprobeerd hebben. En trombosespuitjes die geen pijn doen bestaan niet, maar misschien kwam dit ook omdat mijn hoeveelheid subcutaan vet beperkt is. De kers op de taart waren drie bekers naturel Macrogol naast het kauwen op magnesiumhydroxide tabletten wanneer je toch al niks binnen kunt houden! Alsof je zand hapt in de Sahara. Over het beoogde effect van deze middelen had ik echter niet te klagen, want de ontlasting kwam vlot op gang. Hiermee kwam eindelijk licht aan het einde van de tunnel. Met wat kracht ingeleverd en met nog wat zeurende pijn in mijn buik mocht ik naar huis en dat was het beste medicijn dat ze mij hadden gegeven. Ik wil dit liever nooit meer meemaken, maar door deze ervaring over de eventuele onzekerheid wanneer wel of niet een dokter te bezoeken, het abracadabra van artsen, medicijnen met hun bijwerkingen en verschrikkelijke smaken en het lief en leed in ziekenhuiskamers waar tijd kruipt, ben ik als arts completer geworden. En het antwoord op de vraag “Moet ik naar de dokter?” Luister naar je lichaam, daar is geen app voor nodig! 27 op één lijn 55 Pagina 26

Pagina 28

Heeft u een uitgave, invender of web kranten? Gebruik Online Touch: onderzoeksrapport digitaal bladerbaar publiceren.

Op één Lijn 55 Lees publicatie 25Home


You need flash player to view this online publication